Przy tablicy

Każda klasyfikacja – a już szczególnie ta końcoworoczna – niezmiennie wywołuje dyskusję na temat oceniania i nagradzania uczniów. Jeszcze zanim świadectwa zostały rozdane – ba, często zanim w ogóle je wydrukowano – zewsząd zaczęły się podnosić głosy, że „paski” na świadectwach to przeżytek, że stygmatyzują, że uczniowie słabsi będą się czuli gorsi... No i bardzo dobrze, że będą. Ocena na świadectwie jest jak uzyskany przez sportowca wynik: czas, odległość, liczba bramek. Sportowiec, który uzyska lepszy wynik jest lepszy od tego, który uzyska gorszy wynik. To nie wzbudza niczyich zastrzeżeń. Nikt nie domaga się, żeby zlikwidować zawody sportowe, bo gorsze wyniki stygmatyzują i sprawiają, że zawodnicy, którzy uzyskali te gorsze wyniki czują się gorsi. Nikt nie domaga się, by na zawodach przyznawać medale wszystkim – nagradza się co najwyżej trzy najlepsze miejsca, a zwykle i tak kibice pamiętają tylko tego, który był na pierwszym miejscu. Takim medalem dla ucznia jest biało-czerwony pa

  Że szkoła tonie w stertach papieru najlepiej widać pod koniec roku: świadectwa, arkusze ocen, sprawozdania... Niektóre – zapewne – są konieczne, ale czy wszystkie? Zacznijmy od tych, bez których większość nie wyobraża sobie końca roku – od świadectw. Po co uczniowi świadectwo np. z klasy szóstej? Żeby rodzice mieli co wrzucić na portal społecznościowy i pochwalić się ocenami? Nawet jeśli uczeń zmienia szkołę przed jej ukończeniem, to nowa placówka nie wymaga od niego świadectwa – poprzednia szkoła dostarcza kopie arkuszy ocen. Tu przechodzimy do drugiej sterty papierów – arkuszy ocen. Te są na pewno bardziej potrzebne – patrz wyżej. Większość ich treści – na szczęście dla wychowawców – wypełniana jest automatycznie na podstawie danych z dziennika elektronicznego. Dopisać ręcznie trzeba może z jedną formułkę. Można – ale po co?   Jeśli dziennik elektroniczny może przesłać oceny (i wszystkie inne dane) do arkusza ocen, to może też (i robi to) do Systemu Informacji Oświatowej (SIO). Z